[BAP] Marry Me? - Himchan x Daehyun

ข้อมูลเบื้องต้น

เพราะแดฮยอนรักพี่ฮิมชานมาก

แดฮยอนอยากแต่งงานกับพี่ฮิมชาน

แต่ทำไมพี่ฮิมชานถึงไม่คิดจะสนใจแดฮยอนเลย

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

เพราะฮิมชานไม่เคยพูด

เพราะฮิมชานคิดว่าการกระทำมันน่าจะเพียงพอแล้ว

และเพราะฮิมชานยึดติดกับศักดิ์ศรีมากเกินไป

<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<< 

MARRY ME?

แต่งงานกันนะ... ที่รัก

HIMCHAN x DAEHYUN

แท็กอยู่ท้ายเรื่อง

ไปสกริบ(?)กันเต๊อะ >.<

คำเตือน! มันคือ OS #จะบอกเพื่อ

By: Louii’’ (@PrinceessSky)

เนื้อเรื่อง

Title: Marry Me?

Couple: Kim Himchan x Jung Daehyun

            คุณเคยรักใครมากๆ จนอยากแต่งงานมั้ย?

          แล้วคุณเคยขอใครแต่งงานหรือเปล่า?

          แล้วคุณเคยโดนปฏิเสธหรือเปล่า?

          แล้วคุณเคยหน้าด้านตามตื้อเขาอยู่อย่างนั้นหรือเปล่า?

          ถ้าคุณไม่เคย ของแบบนี้ก็ต้องลองดูนะ ครั้งหนึ่งในชีวิต

          จองแดฮยอนคนนี้ทำมาหมดแล้ว~

            "มึงนี่แม่งทนจริงๆ ว่ะ"

            ยูยองแจถึงกลับปรบมือมือให้กับความพยายามของเพื่อนรักหลังจากฟังเรื่องราวสารภาพรักอันบุ่มบ่ามของเพื่อนกับรุ่นพี่คนสนิท

            "แต่พี่มันแม่งก็อ่อยกูตลอดอะ แบบปากบอกปฏิเสธแต่แม่งก็ยังเป็นห่วงกูเหมือนกับว่ากูไม่เคยขอมันแต่งงานอะ"

            "ไม่เอาแต่ก็ให้ความหวัง?"

            "เออดิ! กูถึงหน้าด้านขอมันแบบนั้นจนกว่าแม่งจะยอม"

            "หรือไม่ก็หายไปจากชีวิตกูเลย"

            "ขอบคุณนะครับที่มาส่ง"

            แดฮยอนปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัวก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้กับสารถีข้างกาย

            "ยิ้มอะไร? ลงไปได้แล้ว"

            "พี่ไม่ชอบผมจริงดิ?"

            อีกคนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

            "เปล่า ก็แค่..."

            "แล้วทำไมพี่ไม่แต่งงานกับผมล่ะ?"

            แดฮยอนเกี่ยวแขนของอีกคนไว้ แล้วรั้งมาข้างกายหัวเล็กซบลงบนไหล่หนาทันที ดวงตากลมโตก็ช้อนมองเสี้ยวใบหน้าอีกคน

            "ลงไปได้แล้ว ฝันดีนะ"

            หัวเล็กถูกฝ่ามือใหญ่ของอีกคนดันออก แดฮยอนเบะแต่ก็ยอมลงจากรถแต่โดยดี คนตัวเล็กโบกมือลาแล้วมองจนรถยนต์สีขาวคันหรูลับตาไป

            "ผมต้องแต่งงานกับพี่ให้ได้"

            "คิมฮิมชาน!"

            "โอ๊ยยย~ ตัดใจเหอะมึ๊งงงงง"

            "ไม่เอา! กูไม่ตัด"

            ยูยองแจละอยากจะเพลีย มีเพื่อนเพื่อนก็บ้าบอไร้สาระปัญญาอ่อน ไปขอผู้ชายแต่งงาน เขาไม่เอาก็ตื้ออยู่ได้ 

            "แล้วมึงจะทำไง?"

            "กูจะเอา!"

            "รวบหัวรวบหางแม่ง"

            "เอาจริงดิ?"

            "ไอ้ห่า! กูประชด"

            ยองแจอยากจะเอื้อมมือไปตบหัวเพื่อนแรงๆ ให้สติกลับมา นี่ก็อยากได้เขาจนเพี้ยน -___-

            "แต่กูจริงจังว่ะ"

            ยูยองแจอยากจะเอามือตบปากตัวเองแรงๆ

            "นึกไงนัดออกมาดื่มเนี่ย?"

            "ผมก็แค่อยาก... ลอง"

            ฮิมชานเลิกคิ้วสูง แต่ก็ยอมนั่งลงข้างๆ คนที่เอ่ยปากบอกว่าอยากลองดื่มดู

            "ปกติพี่ดื่มอะไรครับ?"

            "ทำไม?"

            "ก็บอกแล้วว่าอยากลอง"

            "นายกินไม่ได้หรอก มันแรงไป ขนาดพี่กินบ่อยๆ ถ้ากินมากไปยังน็อคเลย"

            "งั้นก็เอาแบบนั้นแหละครับ!"

            แดฮยอนตอบแทบจะทันที ด้วยใบหน้าที่ดูจริงจังและมั่นใจ ทำให้ฮิมชานต้องสั่งมาอย่างเลี่ยงไม่ได้

            ผ่านไป 3 แก้วดูเหมือนฮิมชานจะยังปกติดีอยู่ แต่อีกคนที่เอ่ยปากอยากลองกลับคอพับคออ่อนเลื้อยเป็นแมวช่างอ้อนอยู่ข้างๆ

            "ฮิมชานอ่าาาา~"

            เสียงหวานยานคางพร้อมกับแววตาที่ฉ่ำวาวไปด้วยน้ำใสๆ แก้มที่แดงปรั่งอย่างเห็นได้ชัด

            นี่เป็นครั้งแรกที่แดฮยอนเมา

          คิดจะมอมเหล้าคนอื่นทั้งๆ ที่ตัวเองคออ่อนขนาดนี้เนี่ยนะ?

 


          แดฮยอนนี่โง่จริงๆ -..-

            สุดท้ายฮิมชานก็ต้องแบกอีกคนไปขึ้นรถ แดฮยอนที่ดูจะขัดขืนมาตลอดทางพร้อมกับเสียงโวยวายไม่หยุด 

            "ฮิมช้าน!!!"

            เสียงแหลมๆ โวยวายจนแสบแก้วหู แต่ฮิมชานก็ยังคงพยุงลูกแมวเอาแต่ใจต่อไปแม้อีกจะดึงคอเสื้อเขาให้หยุดเดินก็ตามจนกระทั่งออกมาด้านนอก

            แต่อยู่ดีๆ แมวขี้เมาก็ฮึดสู้ดันตัวฮิมชานจนติดกำแพง ฝ่ามือเล็กวางทาบลงข้างๆ ใบหูอีกคน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมาจนฮิมชานยังรู้สึกหวั่นใจ แล้วก็ไม่ต้องให้เขาหวั่นใจนาน เพราะตอนนี้คนตัวเล็กเปลี่ยนมือที่วางทาบเป็นเหนีี่ยวคอคนตัวสูงกว่าให้ลงมาแล้วประกบจูบลงไปแบบไม่ทันให้ได้ตั้งตัว

            ริมฝีปากอิ่มที่พยายามบดเบียดอย่างเอาแต่ใจ แต่อีกคนกลับนิ่งเฉยเสียอย่างนั้น แต่คนเอาแต่ใจก็ไม่ยอมแพ้จนกระทั่ง...

          ผลั่ก!

            ร่างเล็กถูกเหวี่ยงไปติดกำแพง ก่อนที่คนที่ถูกกระทำ(?)เมื่อสักครู่จะยืนคร่อมอีกคนเอาไว้ ฝ่ามือใหญ่จับคางมนให้เชิดขึ้นแล้วประทับริมฝีปากลงไปอย่างนุ่มนวลและดูเหมือนอีกคนจะพอใจอยู่ไม่น้อยเลยเพราะเรียวแขนเล็กที่โอบรอบลำคอหนา

            ริมฝีปากนี้เหมือนยาเสพติด

          ยิ่งเสพยิ่งติด จนยากที่จะถอนตัวออกมา

            แต่ฮิมชานก็ไม่ปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือทุกอย่าง เขาถอนจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่ง แม้อีกคนจะไม่ยอมแต่สุดท้ายฮิมชานก็ต้องหักห้ามใจเอาไว้

          อย่าฉวยโอกาสตอนที่ใครอีกคนกำลังเมาหนักขนาดนี้

            กว่าจะพากันขึ้นรถได้ ก็ทำเอาฮิมชานแทบอาบเหงื่อ เพราะอีกคนเล่นดิ้นมาตลอดทาง จนเขาต้องจูบไปอีกรอบถึงจะสงบและยอมให้เขาลากมาที่รถอย่างเงียบๆ

            "นายมันดื้อจริงๆ เลย"

            ฮิมชานเกลี่ยผมของอีกคนเบาๆ ก่อนจะบีบจมูกรั้นๆ นั่นหนึ่งที จัดการคาดเข็มขัดให้แล้วออกรถทันที

            "ฮิมชานคนบ้า!"

            "ฮิมชานนิสัยไม่ดี!"

            "ทำไมฮิมชานไม่แต่งงานกับแดฮยอน!"

            "ฮิมชานใจร้ายที่สุดเลย"

            และอีกสารพัดฮิมชานที่อีกคนจะเอ่ยออกมาได้จนเจ้าของชื่อต้องแอบหัวเราะออกมา

            "นายนั่นแหละที่ใจร้าย แดฮยอนนา~"

            "ฮิมชาน~..."

            "จูบเก่งจัง~"

            หลังจากที่รถจอดสนิทฮิมชานก็จัดการเอาคนตัวเล็กขึ้นหลัง คนที่หลับสนิทหลังจากเอ่ยปากชมว่าเขาจูบเก่งนั่นแหละ

            เขาแบกอีกคนอย่างทุลักทุเลเล็กน้อย เพราะแดฮยอนเอาแต่ยุกยิกไม่มีหยุด เดี๋ยวซบคอซ้ายสักพักก็เปลี่ยนมาซบคอขวา แล้วเดี๋ยวก็พยายามมุดคอเขาอีก นี่ยังไม่นับลมหายใจร้อนๆ ที่ปล่อยออกมาอย่างสม่ำเสมอกับริมฝีปากอิ่มที่ฝังแน่นลงกับซอกคอเขานะ 

            ลำบากจริงๆ เลยให้ตาย!

            หลังจากปล่อยให้อีกคนนอนแผ่อยู่บนเตียงนุ่มแล้วยังจัดการเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เรียบร้อย ยืนมองอีกคนที่กำลังนอนหลับสบายไปกับกองผ้าห่มกว่าสามผืนแล้วก็อดที่จะยิ้มไม่ได้

            "ยองแจอ่า~"

            ขณะที่กำลังหมุนตัวเดินออกจากห้อง เสียงเรียกชื่อเพื่อนสนิทก็ทำให้เขาต้องหยุดฟัง

            "ยองแจอ่าา~"

            "รัก..."

            "คนใจร้าย"

            ฮิมชานส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องไป

            "คิมฮิมชาน..."

            เช้าอากาศสดใสสำหรับใครหลายคน ที่แน่ๆ ไม่ใช่กับจองแดฮยอน

            คนตัวเล็กผุดลุกจากเตียงด้วยสภาพที่ดูไม่สุดๆ ผมเพ้ากระเซอะกระเซิง แดฮยอนนั่งหน้ามึนอยู่บนเตียงสักพัก ก่อนจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่มันตีตื้นขึ้นมา

            "อุ๊บ!"

            แล้วก็รีบเด้งออกจากเตียงพุ่งไปทางห้องน้ำทันทีเมื่อรู้สึกว่ามันกลั้นไม่ได้แล้ว แม้จะมีอาการซวนเซอยู่บ้างแต่ก็ไปถึงห้องน้ำอย่างปลอดภัยพร้อมกับปล่อยของออกจนหมดไส้หมดพุงเลยทีเดียว

            "นี่กูเป็นเชี่ยอะไรวะเนี่ย"

            บ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะทึ้งหัวแรงๆ แล้วพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืน

            จำได้ว่านัดพี่ฮิมชานไปดื่ม ตั้งใจจะมอมเหล้าพี่เขา แต่ตัวเองกลับเมาเละแบบนี้...

          เดี๋ยว!

          แล้วพี่ฮิมชานอะ!!?

          เฮือก!!!!

          กูนึกออกละ!

          จูบ

... 

          แค่คิดถึงก็รู้สึกหน้าร้อนฉ่า~ -///////////////-

            "อ่า~ ครับยังไงก็ขอบคุณนะครับ"

            "อื้ม~ ไม่เป็นไร แม่ออกจะดีใจด้วยซ้ำ”

            "ครับ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ อย่าลืมเรื่องที่ผมขอนะครับ"

            ฮิมชานเอ่ยลาอีกคนก่อนจะกลับไปเป็นจังหวะเดี๋ยวกับที่แดฮยอนเดินลงมาด้านล่างพอดีทำให้ทั้งคู่คลาดกันอย่างน่าเสียดาย

            "หม่ามี้~ ยอนนี่ขอซุปหน่อยครับ"

            "เมื่อวานไปเมามาสินะ"

            "หม่ามี้~"

            "ไม่ต้องอ้อนหรอกยะ มีคนอยากเจอลูกน่ะ เดี๋ยวแม่ให้คนรถไปส่งนะ"

            "ใครครับ?"

            "ไปเหอะ เดี๋ยวก็รู้~"

            แดฮยอนเลิกคิ้วสูงก่อนจะพยักหน้ารับบัญชาของคุณหม่ามี้

            "สตู... งานแต่งเนี่ยนะ? ใครอยากเจอกูที่นี่วะ?"

            แดฮยอนพึมพำหลังจากถูกปล่อยลงหน้าสตูดิโอแต่งงาน แต่ขาเล็กก็พาตัวเองก้าวมาอยู่กลางร้านแล้วล่ะ

            "คุณแดฮยอน เชิญทางนี้เลยค่ะ"

            แดฮยอนโค้งให้กับพนักงานก่อนจะเดินตามพวกเธอไปอย่างมึนงง

            "เปลี่ยนชุดในห้องนี้เลยนะคะ เสร็จแล้วค่อยออกมา"

            แดฮยอนตามเข้าไปอย่างว่าง่าย สายตามองไปรอบๆ ห้องแต่งตัวหยิบนู่นนี่นั่นขึ้นมาดู แล้วสายตาก็พานไปพบกับเสื้อสูทสีขาวสะอาดตา เขาหยิบมันมาทาบกับตัวเองก่อนจะสวมใส่มัน

            มือเรียวค่อยๆ แหวกม่านออกอย่างช้าๆ รู้สึกแปลกๆ ใจไม่ค่อย หัวเล็กโผล่ออกมานอกม่าน หันซ้ายหันขวาก็ไม่พบอะไร ชั่งใจว่าจะเปิดดีมั้ยและสุดท้ายก็ตัดสินใจ

            พรึ่บ!

            ม่านถูกเปิดออก พร้อมกับช่อดอกกุหลาบสีแดงสดที่ลอยเด่นอยู่ข้างหน้า ดวงตากลมโตถึงกับเบิกออกกว้าง

            "สวยมั้ย?"

            เสียงทุ้มๆ พร้อมกับใบหน้าหล่อคมคายของคนที่เขารักมานานแสนนานที่โผล่ออกมาจากช่อดอกไม้

            "พะ... พี่ฮิม...?"

            "ตกใจ?"

            "เป็นใครจะไม่ตกใจล่ะครับ อยู่ดีๆ ก็..."

            "พี่มีเรื่องจะบอกแดฮยอน"

            ช่อกุหลาบสีแดงถูกวางไว้บนโซฟาข้างๆ กายแทน

            "อย่าพูดแทรกนะ"

            "เอ่อ... ครับ"

            "คือแบบว่า... พี่กำลังจะแต่งงาน"

            แดฮยอนถึงกับชะงัก แต่สักพักรอยยิ้มหวานก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าเหมือนเดิม

            "วันนี้พี่ก็มาลองชุดแต่งงาน ดูดีมั้ย?"

            เพราะแบบนี้สินะ พี่ถึงไม่ปฏิเสธผม

            "ปัญหาอยู่ที่ว่าพี่ยังไม่มีเพื่อนเจ้าบ่าวเลย..."

            อย่ามาขอให้ผมทำมันเลย ผมทำไมได้หรอก

            "แต่ว่านะ มันทีปัญหาที่ใหญ่กว่าเพื่อนเจ้าบ่าวไม่มี ก็คือ..."

            "พี่ยังหาเจ้าสาวไม่ได้เลย มาเป็นให้พี่หน่อยได้มั้ย?"

            ครับ...

          ห๊ะ!

          เดี๋ยวนะ!!?

            "จะ... เจ้าสาว"

            ฮิมชานยิ้ม ก่อนจะหยิบแหวนออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูทสีขาวสะอาดตาแบบเดียวกันกับเขา

            "ตกลงมั้ย?"

            ฝ่ามือใหญ่ค่อยๆ ประคองมือเล็กนั่นขึ้นมาช้าๆ บรรจงสวมแหวนให้ช้าๆ 

            "ละ... แล้วเรื่องเพื่อนเจ้าบ่าว..."

            "สนใจทำไม พี่ขอให้เรามาเป็นเจ้าสาวนะ"

            ฮิมชานยีผมอีกคนอย่างเอ็นดู

 
            "พี่แกล้งผมหรอ?"

            "แหงสิ! หน้านายตลกชะมัดเลยตอนพี่บอกว่าจะแต่งงาน"

            เขาบีบจมูกโด่งรั้นนั่นแรงๆ แล้วกลับไปยีผมอีกครั้ง

            "พี่ฮิมชาน!"

            "ฮ่าๆ น่ารัก"

            "ชิ! ตั้งแต่เมื่อไร?"

            "???"

            "ที่พี่ชอบผม ตั้งแต่เมื่อไร?"

            "อืม... ตอนนายอยู่ม. ต้นมั้ง ไอ้เด็กแว่น!"

            แดฮยอนถึงกับยู่ปากลง โดนเรียกไอ้เด็กแว่น เหมือนโดนล้อปมด้อยในอดีต

            "ไม่เชื่อหรอก หน้าตาน่าเกลียดขนาดนั้น"

            "น่ารักจะตายไป!"

            แดฮยอนถึงกับหน้าแดงแปร๊ด ร้อยวันพันปีไม่เคยคิดจะชม พอชมทีก็ทำเอาแก้มเห่อร้อนไปหมด

            "แล้วนี่จะเอาไง จะเป็นเจ้าสาวให้พี่มั้ย จะเปลี่ยนใจแล้วนะ"

           
            "งื้ออออ~ เป็นดิ เอาแหวนให้เค้าแล้ว เปลี่ยนใจไม่ได้นะ!"

            ฝ่ามือเล็กฟาดลงบนไหล่หนาสุดแรงอย่างเอาเรื่อง ดวงตากลมโตจ้องมาราวกับต้องการบอกว่า

            'ผมเป็นเจ้าสาวให้พี่ได้คนเดียวนะ!!'

           


            "เจ้าสาวมือหนักแบบนี้ ไม่แต่งแล้วดีกว่า"

            "พี่ฮิมชาน!!!!"

            เสียงหวานแหวลั่นทันทีที่อีกคนพูดจบ ก่อนจะไล่ตีฮิมชานทั่วร้าน เหล่าพนักงานต่างมองด้วยความเอ็นดู

            "จย้าาา!! จับได้แล้ว!!"

            แดฮยอนคว้าแขนฮิมชานไว้ก่อนจะดึงให้อีกคนหันมา แต่จังหวะที่อีกคนโดนดึงนั้น คนตัวสูงกลับสะดุดขาตัวเอง เสียหลักโถมน้ำหนักลงใส่คนตัวเล็กเต็มที่ แต่ฮิมชานก็ตั้งหลักได้ทัน

            "ฟู่วว~ คิดว่าจะล้มทั้งคู่ซะแล้ว"

            แขนข้างนึงโดนจับไว้ ส่วนอีกข้างก็โอบรัดเอวคอดนั่นไว้แน่นจนแนบชิด ส่วนแดฮยอนเองยังคงตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมือข้างนั้นยังคงจับแขนคนตัวสูงไว้ อีกข้างก็กำปกเสื้อฮิมชานซะแน่นเชียว

            "จับแน่นเชียว กลัวตกหรอ?"

            "อื้อ"

            ฮิมชานอมยิ้มแล้วลองแกล้งปล่อยมือออก ผลก็คือแดฮยอนรีบถลาตัวขึ้นมากอดรอบคอคนช่างแกล้งแน่นจนแทบหายใจไม่ออก

            "พี่ฮิมชาน!"

            เสียงหวานตะคอกเสียงเบา(?) เรียกเสียงหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์จากฮิมชานเป็นรอบที่เท่าไรแล้วไม่รู้

            "เรียกทำไมจ้ะที่รัก? หื้ม"

            "-///////-"

            ฮิมชานเกลี่ยปอยผมที่ปรกใบหน้าน่ารักนั่นออก ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปแนบชิดกับใบหน้าอีกคน

            จุ๊บ~

            "แต่งงานกันนะ"

            "อื้อ -/////////-"

-THE END-

#โครงการสนับสนุนให้แพะแดกแมวอย่างเป็นทางการ

#เรียกแดฮยอนแล้วฟังดูไม่โก้ขอเรียกยอโบได้มั้ยจ๊ะ

#จะเรียกฮิมชานก็ไม่กล้าขอเรียกอปป้าก่อนแล้วกัน